In juli krijg ik een telefoontje van dagbesteding Abel in Rijen. Zij vangen ouderen op … Zij hebben een feestweek in september. En naast allerlei activiteiten zouden ze graag een fotoreportage willen.
Zoals bij de meeste opdrachten ga ik eerst langs om te bespreken wat hun wensen en ideeën zijn. Alle medewerkers en vrijwilligers willen ze graag als portret op de foto hebben. Om in hun hal een mooi smoelenboek te maken en voor de cliënten zelf. Het si een gezellig gesprek waarbij we kijken naar waar we de foto’s gaan maken, en wat daarvoor nog nodig is aan extra (flits) licht en eventuele accessoires. We plannen de data en zowel de begeleiding als ik zijn enthousiast over de komende samenwerking. Leuke uitdaging om een ieder zo spontaan en ongedwongen mogelijk op de foto te krijgen terwijl de rest toch toekijkt. Helaas gooien hoosbuien en corona roe in het eten. Maar na 2 maal uitstel is dan toch de week gekomen waarin ik 3 keer te gast mag zijn bij de dagbesteding.
Bij aankomst meld ik me even. Iedereen zit nog lekker aan de lunch. Das mooi. Dan kan ik in de tussentijd mijn mini studio klaar zetten. 1 van de vrijwilligers komt al gauw kijken en zit als proefmodel om mijn studioflitsers correct in te stellen. Met wat grappen en grollen is de gemoedelijke toon al snel gezet.
In de 3 middagen zet ik iedereen op de kiek. Ik maak portretfoto’s en langzaam komt men los. “Oh, kan ik ook samen met Jeanne op de foto. Wat een goed idee dat wil ik ook”. En zo ontstaan naast portretten ook ander samengestelde foto’s. Ik zeg altijd maar: “kom maar op met ideeën, nu ben ik er toch. Als je het straks bedenkt als ik weg ben, dan zou dat zonde zijn”. Achter me staan 2 vrijwilligers en de begeleiding gek te doen om een zo spontaan mogelijke glimlach vast te leggen. Het is een jolige bedoeling. Maar ook hard werken; poseren is niet niks. En verplicht lachen doe je niet zomaar!
Na een kleine pauze met een kopje thee of koffie en veel lekkers gaan we weer vrolijk verder. Ook een groepsfoto van de vrijwilligers mag natuurlijk niet ontbreken. En voor de afwisseling heb ik nog wat kerstmutsen meegenomen. Al snel wil iedereen toch nog wel een keer op de foto. Dat is toch wel leuk, een kerstkaart idee.
Op vrijdag, de 3e reportagedag, zijn alle mannen aan de beurt. Grappig om te merken dat de sfeer dan net wat anders is. Men daagt elkaar uit om op de foto te gaan en de gespreksstof is toch anders als bij de dames onderling. Nadat een ieder in minstens 3 verschillende poses op de gevoelige plaat is vastgelegd, maken we natuurlijk ook een groepsfoto van de mannen. Met de paraplu van Abel erbij als accessoire wordt het plaatje compleet.
Eén van de mannen besluit op een gegeven moment om zelf nog een keer terug in de spotlights te gaan zitten. Op het gemakje maak ik nog wat foto’s. Ik breng hem vervolgens ook zijn thee, anders is deze afgekoeld en niet lekker meer. Met een kerstmuts en een sneeuwpop erbij schieten we nog wat foto’s. Heerlijk als je modellen gewoon net meer weg willen.
Na 3 energieke middagen breng ik de week erop alle foto’s. Ik krijg enthousiaste reacties terug. Het is gelukt om een ieder er zo spontaan en eigen mogelijk op te zetten. Op de foto’s zie je de gezelligheid en gemoedelijke sfeer terug. De fotoreportages zijn geslaagd. Maar meer nog iedereen is blij met een beeld waarop hij/zij zichzelf herkend en dat is nou precies de bedoeling!.
